Nog geen week geleden waren we aan het nadenken over op welke kerstdagen we waar zouden zijn. Eerste Kerstdag bij onze ouders of Tweede? Het leven valt niet te voorspellen, want helaas gaat kerst er dit jaar heel anders uit zien voor ons. Op 10 december overleed namelijk vrij plotseling onze lieve vader Iwan Muller op 73-jarige leeftijd. Met deze post willen we jou graag kennis met hem laten maken en hem een eerbetoon geven dat hij verdient.

Nooit gedacht dat ik een paar weken geleden mijn vaders recept voor amsoi stamppot zou delen en nu zou tikken dat hij dat nooit meer kan eten. De belangrijkste man in mijn leven is er niet meer. Na jaren van leven met een ernstige vorm van suikerziekte is die hem helaas fataal geworden. Als ik aan mijn vader denk in combinatie met eten, kan het niet anders dan dat ik aan zoetigheid denk. Ik herinner me dat we toen we klein waren altijd koekjes in huis hadden zoals gevulde koek, appelkoeken, koffiekoekjes en ga zo maar door. Natuurlijk aten wij die, maar stiekem kocht mijn vader die vooral voor zichzelf.

Onze vader stopte toen ons jongste zusje werd geboren, met werken in verband met zijn gezondheid. Wij hadden dus een thuisbijfpapa, heerlijk! De verdeling in het huishouden was zodanig dat onze vader schoonmaakte (afwassen, stofzuigen, dweilen, kleding wassen, enzovoort) en onze moeder kookte. Nou ja, het avondeten dan. Pappie stond elke ochtend op om voor zijn vrouw en kinderen broodjes te smeren (zelfs toen ik al journalistiek studeerde, schaam schaam) én hij belegde zelfs boterhammen voor andere kinderen. Wie tussen de middag bij ons kwam eten, kreeg geen boterham met pindakaas maar wentelteefjes, een belegd pistoletje of bamisoep.

Ook las pappie altijd de rijst uit, die hij en onze moeder in grote kilozakken kochten. Menig dag zat hij aan de keukentafel met een bord rijst en een pincet om alle steentjes eruit te plukken. Ook sneed hij altijd de ui en tomaat zodat mijn moeder als ze thuis kwam, meteen aan de slag kon met koken. Daarnaast was hij de stamppotspecialist. Misschien kwam het door zijn tijd bij een Hollandse hospita toen hij in de jaren zestig net in Nederland was, maar hij was er erg goed in om deze Hollandse kost heerlijk te bereiden.

Een andere mooie herinnering aan mijn vader is dat hij degene was die pannenkoeken bakte. Twee koekenpannen op het vuur om lekker efficiënt te werken en gaan met die banaan. Wilde je appel, spek of rozijnen? Hij fixte het allemaal! Toen hij door zijn suikerziekte minder valide werd, kon hij dit allemaal niet meer doen. Mijn moeder paste hun eetpatroon zoveel als mogelijk aan, maar hij bleef een ouwe snoeperd.

Zo weet ik nog dat ik een keer met een zelfgemaakte smoothie richting het ziekenhuis ging, toen hij weer was geopereerd. De smoothie was bruin, omdat er boerenkool door zat, maar dat zei ik natuurlijk niet tegen hem. Dat hoefde ook niet, want die bruine kleur was genoeg reden voor hem om te zeggen: “Ik heb net gegeten, ik zit echt vol.” Nou, niet dus, want toen even later een vriend van me met zelfgebakken koek aankwam, vroeg hij ‘wat voor lekkers hij bij zich had.’

Op een gegeven moment besloot ik daarom maar (met tegenzin) om mijn vader af en toe gewoon maar te laten genieten van al zijn guilty pleasures. Ik kon het eerlijk gezegd ook niet laten om weer langs te komen met brownies, bananenbrood en andere baksels. Als ik het maakte, dan wist ik tenminste wat er in zat. “Bovendien,” zei pappie altijd, “dood ga ik toch.” Daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in, maar wat had ik hem nog graag wat vaker lekkers willen brengen. Of willen horen dat ie ‘alweer groenten’ moest eten. Het mocht niet zo zijn, dus ben ik verschrikkelijk dankbaar voor al die keren dat dat wel is gebeurd en zal ik vooral dat herinneren als ik denk aan mijn vader,

Iwan William Muller.

Waka bun lieve pappie / Mir / heer Muil / vriend Muller.

http://www.condoleance.nl/16245/iwan-william-muller.html

Lees hier de 10 lessen die we leerden na het overlijden van onze vader.